Diagnose: WIA-uitkering

Het tot een (WIA) uitkering veroordeeld zijn kan nogal wat impact hebben. Dat weet ik zelf maar al te goed, aangezien ik ook deze ‘diagnose’ heb gekregen. Graag deel ik mijn ervaring hiermee.

Ik weet nog waar ik was die dag, namelijk op mijn werkervaringsplek bij VDHC Werkadvies. Er belde een medewerker van het UWV, ik meen een arbeidsdeskundige. Ik dacht dat hij belde om een afspraak te maken voor mijn tweede deel van de keuring voor mijn WIA-aanvraag. Hij vroeg wat en deelde vervolgens mee dat ik voor 47% was afgekeurd. Hiermee had ik recht op een loongerelateerde WIA-uitkering, ofwel een WGA-uitkering (Werkhervatting Gedeeltelijk Arbeidsgeschikten). Dat ik vandaag te horen zou krijgen dat ik deels ben afgekeurd viel rauw op mijn dak.

Wanneer heb je recht op een uitkering? Hoe is het om een WIA-uitkering te krijgen? Wat houdt het allemaal in? Allemaal vragen waar ik tegenaan liep tijdens mijn tweede ziektejaar. Wist ik veel, nooit bij stil gestaan… nooit bij stil hóeven staan.

De boodschap die ik eigenlijk niet wilde krijgen

Waarom viel het rauw op mijn dak? Ten eerste had ik de uitslag nog niet verwacht. Ja, het was er wel tijd voor maar ik moest toch nog een gesprek krijgen? Ten tweede, maar eigenlijk belangrijker: IK ben deels afgekeurd. De bevestiging die ik ergens hoopte te krijgen – lees: in mijn situatie ook nodig had – maar die ik niet wilde horen…

36 jaar jong en altijd (te?) hard gewerkt. Twee jaar geleden wist ik nog niets over uitkeringen. Wel wist ik dat ik ziek was, ik bleek Hodgkin (kanker) te hebben. Ergens had ik vanaf toen al het gevoel dat het niet meer zou lukken in mijn eigen werk. Dat gaf spanning, want hoe gaat het dan allemaal in zijn werk? Daarbij is werk inkomen, een inkomen dat ik nodig had. Dus aan dat gevoel toegeven deed ik maar niet. Na een periode van behandelingen (operatie, chemo, bestralingen) werd het tijd voor revalidatie. En daar kwam ook ergens werk weer om de hoek kijken.

Re-integreren

Ik was zo enorm kwetsbaar op dat moment. Ik kon bijna niets en was deels afhankelijk van anderen. Dingen als boodschappen doen, koken en schoonmaken kostten zoveel energie, dat deden anderen grotendeels voor mij. Het voelde alsof ik geen beschermende laag meer had, alsof mijn leven weer opnieuw opgebouwd moest worden. Een kuiken dat net uit het ei komt: kwetsbaar, hulpbehoevend en gevoelig voor alle prikkels. Als ik op straat liep voelde ik mij anders dan de rest. Ik was degene die kanker had gehad, niet meer ‘gewoon’ Marjolein. Het liefst verstopte ik mijzelf, vooral voor mensen die wisten dat ik ziek was geweest.

Terugkeren in mijn eigen werk als sociotherapeut op een behandelgroep voor jongeren met autisme was geen optie. Dus toen ik weer begon met werken bij mijn toenmalige werkgever, deed ik dat met kleine, afgebakende administratieve taken ergens in een kantoortje achteraf. Toen dat goed genoeg ging ondersteunde ik de administratie. En toen kwam Elbert op mijn pad als re-integratiebegeleider. Voor ik het wist bood hij mij een werkervaringsplek aan. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat mij allemaal overkwam en wat de betekenis van dat alles was. Het enige wat ik wel wist was dat ik het zo fijn vond dat ik voor het eerst sinds mijn ziek zijn weer het gevoel had gezien te worden. Er was iemand die zag dat ik nog kwaliteiten had!

Langzaam bouwde ik uren en de inhoud van mijn werkzaamheden op. De hoofdtaken die ik toen had waren het opstellen van lijsten voor Blik op Werk (klanttevredenheidsonderzoek), meewerken aan het implementeren van het nieuwe digitale klantvolgsysteem en het beheren van het archief. Ik kreeg een contract als administratief medewerker aangeboden voor 18 uur, mijn uitkering werd toegezegd en ik nam afscheid van mijn werkgever waar ik al die jaren werkzaam was geweest. Het was gek, maar oké. Ik was én ben namelijk ook blij met mijn huidige werk. Mijn takenpakket is inmiddels een stuk uitgebreider en ik heb het enorm naar mijn zin.

Leven met een uitkering

Inmiddels werk ik 12 uur bij VDHC Werkadvies: 18 uur bleek veel. Naast mijn salaris ontvang ik een loonaanvullingsuitkering (het vervolg op de loongerelateerde uitkering). Ik ben dankbaar dat ik nog kán werken en dat mijn werkgever rekening houdt met mijn beperkingen. Het is zo fijn om nog te kunnen werken, daardoor geniet ik er meer van dan voorheen.

De keerzijde is dat ik zelf geen keus had. Dat is wel iets wat ik moest verwerken. Ik kon er immers niets aan doen dat ik ziek werd. Verder heb ik ook veel getwijfeld. Kon ik echt mijn eigen werk niet meer doen? Kon ik echt niet méér uren werken? Dat knaagt nog steeds weleens. Maar ik viel uit bij 18 uur in mijn huidige werk, dus blijkbaar gaat dat gewoon echt niet.

Wat ik ook merk is dat ik het lastig vind om antwoord te geven op de vraag wat voor werk ik doe. Ik ben opgeleid tot sociaal pedagogisch hulpverlener en daar was ik altijd heel trots op. Ik ben ook trots op wat ik nu doe, helemaal als ik bedenk waar ik vandaan kom. Maar het is niet waarvoor ik opgeleid ben. Wat ik dan als antwoord geef? “Ik ben administratief medewerker en heb daarnaast een WIA-uitkering, maar eigenlijk was ik…”.  Hieruit blijkt denk ik dat ik nog steeds wat moeite heb met acceptatie. Met name naar de buitenwereld toe, maar misschien stiekem ook wel diep van binnen. Maar mijn huidige werk is veelzijdig, ik mag zelf met ideeën komen, ik geniet ervan…wat wil een mens nog meer?

Hoe het nu gaat

Inmiddels ben ik wat minder kwetsbaar dan net na mijn ziek zijn. Ik ben nog prikkelgevoelig, heb te maken met beperkte energie en mijn lichaam voelt soms aan als dat van iemand die dubbel zo oud is als ik ben. Ik heb geen ambities, hoef niets groots. Ik leef in het hier en nu en geniet van alles wat ik wel heb. Meer heb ik niet nodig.

Wil je meer lezen over mijn verhaal? Klik dan op deze link voor het artikel van mij en Elbert uit ons magazine. En wil je reageren op dit blog? Wees welkom! Mail dan naar administratie@vdhcwerkadvies of bel 033 – 432 44 87.